Nic nie muszę, a wszystko mogę.

Kolejny już raz życie, natura, Bóg… , chyba wszystkie te „elementy” jednocześnie pokazały mi, że nic nie muszę, a że ta oczywistość, choć we mnie, w mojej duszy… tkwi , to niestety z wielkim trudem  dociera do mojej fizycznej osoby, zatem duszy nic innego nie pozostaje, jak jeszcze raz i jeszcze raz… uziemić, zatrzymać w ruchu moje ciało, które jedyne, co tak naprawdę  w tej chwili by zrobić musiało, to podlać rośliny, które własnoręcznie, z potrzeby duszy posadziło. Musiałoby, gdyby właśnie nie napadało. Znowu natura we właściwym miejscu i czasie, wykonała swoją robotę.

Jakieś trzy – cztery tygodnie temu moja dusza stwierdziła, że kolejny raz przeginam w działaniu przeciw niej i mimo zdrowych, zielonych koktajli z pokrzyw, tudzież innych zdrowych, oczyszczających i uzdrawiających specyfików, jakie serwowałam mojemu ciału, po długim czasie dopadło mnie przeziębienie. Najpierw lekkie, które mimo przebytych przed laty doświadczeń zbagatelizowałam, więc za chwilę była recydywa i tu już żartów nie było. Trzy dni w wysokiej gorączce, bez życia w łóżku, dalej doszło zapalenie nerek i pęcherza. Te moje narządy niestety podatne są na infekcje, po kilka lat temu, źle przeprowadzonej operacji.

Niestety z lekcji udzielonej przez duszę nadal niewiele wyciągałam, dalej brnęłam w działania przeciw sobie. Tylko dlatego, że miałam już bilet, poleciałam do Niemiec, nie do końca „wylizana”z dolegliwości, dodatkowo jeszcze po ciężkim stresie, spięciu, nieprzespanej nocy…, bo chciałam dobrze, a znowu wyszło źle, a może wyszło dobrze, a mnie tylko zdawało się, ze wyszło źle i nie od razu umiałam odczytać porażki, jako zwycięstwo i tu chyba złe słowo, bo nie o zwycięstwo mi chodziło, tylko  zwyczajnie – chciałam coś naprawić… .

Na lotnisku czekał na mnie przyjaciel, moja zmięta, zmęczona twarz ze łzami w oczach nieźle go wystraszyła.

Jeszcze tego samego dnia poszłam do pracy. Chociaż niewiele pracowałam, niestety,  jak się później okazało nie był to dobry pomysł.  Na trzeci dzień rano, kiedy robiłam sobie koktajl przed kolejnym pójściem do pracy, moja dusza powiedziała – dosyć tego, tytułem czego poczułam, że coś niedobrego dzieje się z moim sercem. Jednocześnie robiło mi się niedobrze i ciemno przed oczami. Osunęłam się na kolana, na ziemię. Jakoś zdołałam się podnieść i dobrnąć do łóżka, ale każdy ruch powodował, że robiło mi się coraz bardziej niedobrze. Moje serce biło, a raczej waliło –  dziwnie, nierówno, zbyt szybko. Ciśnieniomierz „wariował, nie ogarniał…”, w końcu wybił ciśnienie 180 – 140, puls 200.

Karetka przyjechała na sygnale po kilku minutach, Nie pozwolono mi wykonać żadnego ruchu ze względu na zagrożenie życia. Na miejscu w szpitalu  lekarz stwierdził niebezpieczne dla życia – migotanie przedsionków i po około godzinie  przyniósł mi jakieś papiery do podpisania, wyjaśniając, że będą mi ustawiać pracę serca na właściwy tor przy pomocy prądu elektrycznego, przez przewód pokarmowy, pod krótką narkozą, po czym przewieziono mnie na salę. Po podanej kroplówce i jakimś leku puls spadł do 140, ale serce nadal biło nierówno. Papiery do podpisania były w moim zasięgu, ale nie było przy nich nic do pisania i o zabiegu dalej też już nikt nie wspominał. Do wieczora przychodziły pielęgniarki by zmierzyć mi ciśnienie i puls, który o 22 zszedł do 80. Rano lekarz pytał mnie dlaczego nie podpisałam papierów i czy tego zabiegu nie chcę. – „Nie podpisałam, bo nie było czym, ale jeśli zabieg nie jest konieczny, to go nie chcę” – odparłam.

Puls miałam już 67, więc ewentualny zabieg uzależniono od badania EKG. Zarówno to krótkie, jak i całodobowe wyszły dobrze, wynik z USG też w porządku. Na czwartą dobę wypisano mnie ze szpitala, z lekami na kilka dni i zaleceniami dla kardiologa w Polsce.

Co to było? Ja to wiem i to nie od dziś. Kolejna nauczka, że nic nie muszę, a wszystko mogę. Po powrocie do domu wszystko „krzyczało” do mnie, we mnie… , że moja ciężka praca, moje starania, wszystko obróciło się przeciwko mnie… .

Wiem, ale co z tego, mimo zmęczonego serca, żadnej pewności, że będzie z nim lepiej i obietnicy złożonej duszy, że niniejszym wszystko zmieniam, żyję w zgodzie ze sobą, dalej łapię się na tym, że niepotrzebnie robię coś dla kogoś za kogoś…, wychwyciła to też moja dusza i prawem serii wczoraj wieczorem skręciłam stopę. Źle siedziałam na krześle, coś „nawaliło” z krążeniem w lewej nodze, wstałam i poleciałam na nos, bo zabrakło mi nogi, chociaż usłyszałam jakieś chrupnięcie. Kiedy uświadomiłam sobie co się stało zaczęłam masażem przywracać moją dziwnie skręconą stopę do życia.

Zrobiłam sobie jakiś kompres na noc, ale ból śródstopia długo nie dał mi zasnąć. Dzisiaj stopa nie jest ani spuchnięta, ani sina, ale ból nie pozwala mi chodzić. Mogę jedynie leżeć, pisać, czytać, klikać… i myśleć o koncepcji mojego nowego życia, bo być może to ostatnie ostrzeżenie wysłane mi przez moją duszę. Leki, które dostałam na serce wzięłam tylko raz, a że poczułam się po nich gorzej, postanowiłam je odstawić i zawierzyć naturze, tym bardziej , że kolejny raz  utwierdziłam się w przekonaniu, że dieta roślinna, zwłaszcza surowa –  leczy. Uspokoję się ja, uspokoi się moje serce. Kolejny raz jestem na zakręcie, ale PRZECIEŻ NIC NIE MUSZĘ, A WSZYSTKO MOGĘ.

W niemieckim szpitalu mogłam liczyć na roślinną dietę bezglutenową. Bezglutenowy chleb był całkiem niezły, na zakwasie.