„- Wtedy pewni, jak się nie bać, nauczymy żyć bez strachu nasze dzieci.” – ten fragment pogodnej piosenki „Grypy pod budą” zadomowił się w mojej głowie już dość dawno. Idealnie wpasował się w stan mojej duszy, bo  mój osobisty strach już od dawna był całkowicie przyćmiony przez  lęk o moje dorosłe już dzieci, a dokładnie ewoluując z czasem przeistoczył się w ” strach o ich strach „. Postanowiłam założyć ten blog, ponieważ myślę, że dobrze dla nas jest określać  nasze strachy i straszki, rozmawiać  o nich, także o tym – wpisanym w naturę nas wszystkich, którzy żyjemy i nieubłaganie kiedyś życie zakończyć musimy – tak naprawdę bardzo dla nas ważnym i potrzebnym strachu, bo każe nam chronić nasze życie.